Rainer Maria Rilke (1875–1926) was a Bohemian-Austrian poet and art critic. He is considered one of the most significant poets in the German language. His haunting images focus on the difficulty of communion with the ineffable in an age of disbelief, solitude, and profound anxiety: themes that tend to position him as a transitional figure between the traditional and the modernist poets.
Here is the fifth stanza of a poem from “The Book of Monastic Life” (Das Buch vom mönchischen Leben).
Here is the fifth stanza of a poem from “The Book of Monastic Life” (Das Buch vom mönchischen Leben).
Rainer Maria Rilke
Du, Nachbar Gott!
Du, Nachbar Gott! wenn ich dich manches Mal
in langer Nacht mit hartem Klopfen störe, -
so ists, weil ich dich selten atmen höre
und weiß: Du bist allein im Saal.
Und wenn du etwas brauchst, ist keiner da,
um deinem Tasten einen Trank zu reichen:
ich horche immer. Gib ein kleines Zeichen.
Ich bin ganz nah.
Nur eine schmale Wand ist zwischen uns,
durch Zufall; denn es könnte sein:
ein Rufen deines oder meines Munds -
und sie bricht ein
ganz ohne Lärm und Laut.
Aus deinen Bildern ist sie aufgebaut.
Und deine Bilder stehen vor dir wie Namen.
Und wenn einmal in mir das Licht entbrennt,
mit welchem meine Tiefe dich erkennt,
vergeudet sichs als Glanz auf ihren Rahmen.
Und meine Sinne, welche schnell erlahmen,
sind ohne Heimat und von dir getrennt.
in langer Nacht mit hartem Klopfen störe, -
so ists, weil ich dich selten atmen höre
und weiß: Du bist allein im Saal.
Und wenn du etwas brauchst, ist keiner da,
um deinem Tasten einen Trank zu reichen:
ich horche immer. Gib ein kleines Zeichen.
Ich bin ganz nah.
Nur eine schmale Wand ist zwischen uns,
durch Zufall; denn es könnte sein:
ein Rufen deines oder meines Munds -
und sie bricht ein
ganz ohne Lärm und Laut.
Aus deinen Bildern ist sie aufgebaut.
Und deine Bilder stehen vor dir wie Namen.
Und wenn einmal in mir das Licht entbrennt,
mit welchem meine Tiefe dich erkennt,
vergeudet sichs als Glanz auf ihren Rahmen.
Und meine Sinne, welche schnell erlahmen,
sind ohne Heimat und von dir getrennt.
Translated into English:
You, Neighbor God!
You, neighbor God! if sometimes
in the long night with loud knocking I disturb you -
I do so, because I seldom hear you breathe
and I know: you are alone in the hall.
And if you need something, no one is there,
in your groping for a drink, to reach it to you,
I always hearken. Give a small sign.
I am quite near.
Between us there is but a narrow wall,
by chance, for it could be:
a calling from your mouth or mine -
to break it down,
completely without noise and sound.
The wall is built of your images.
And your images stand before you hiding you like names.
And when once the light within me inflames,
that in my inmost soul I know you by,
my light gets wasted on their frames.
And my sense, which quickly grow weary,
are without a homeland and separated from you.
ترجمه به فارسی:
تو ای همسایه، خدا!
تو ای همسایه، خدا! اگر گاهی
در شبی بلند، با در زدن های خود می آزارمت
از آن روست که صدای نفس هایت را به دشواری می شنوم
و می دانم که در سرای خویش تنهایی
و اگر به چیزی نیاز داشته باشی، کسی آنجا نیست
تا در کورمال کورمالت برای یک نوشیدنی، آن را به تو برساند
من همیشه به گوش دل می شنوم. یک علامت کوچک بده
من کاملاً نزدیک هستم.
بین ما فقط یک دیوار باریک است،
آن هم بر حسب اتفاق، چرا که شاید:
آوایی از دهان تو یا من-
آن را فروریزد
کاملاً بدون سر و صدا.
آن دیوار ازتصاویر تو ساخته شده است.
و تصاویر تو پیش رویت برپایند و همچون نام ها پنهانت می دارند.
و هنگامی که یکباره نوری در من شعله ور می شود،
نوری در اعماق درونم که تو را با آن باز می شناسم،
چون تلألویی بر قاب تصاویر تو از بین می رود.
و احساسات من، که به سرعت توان خود را از دست می دهند،
آواره می شوند و از تو جدا می مانند
تو ای همسایه، خدا!
تو ای همسایه، خدا! اگر گاهی
در شبی بلند، با در زدن های خود می آزارمت
از آن روست که صدای نفس هایت را به دشواری می شنوم
و می دانم که در سرای خویش تنهایی
و اگر به چیزی نیاز داشته باشی، کسی آنجا نیست
تا در کورمال کورمالت برای یک نوشیدنی، آن را به تو برساند
من همیشه به گوش دل می شنوم. یک علامت کوچک بده
من کاملاً نزدیک هستم.
بین ما فقط یک دیوار باریک است،
آن هم بر حسب اتفاق، چرا که شاید:
آوایی از دهان تو یا من-
آن را فروریزد
کاملاً بدون سر و صدا.
آن دیوار ازتصاویر تو ساخته شده است.
و تصاویر تو پیش رویت برپایند و همچون نام ها پنهانت می دارند.
و هنگامی که یکباره نوری در من شعله ور می شود،
نوری در اعماق درونم که تو را با آن باز می شناسم،
چون تلألویی بر قاب تصاویر تو از بین می رود.
و احساسات من، که به سرعت توان خود را از دست می دهند،
آواره می شوند و از تو جدا می مانند
No comments:
Post a Comment